Het was wonderlijk om het werk van George Lampe in een kerk in Bloemendaal te gaan bekijken, langs een psychiatrische kliniek in Santpoort te rijden waar Frans Zwartjes lang geleden gewerkt heeft en Geraldine Bontekoe horen te vertellen hoe en waarom zij al het werk van Lampe heeft aangekocht.
Geraldine Bontekoe liet me ook een portret van Warhol zien dat Jean Paul Vroom gemaakt heeft. Hij was in eind jaren ’60 naast Frans begeleider op de Cineworkshop.
Warhol (Jean Paul Vroom)Soms is deze zoektocht naar beelden van vroeger als een aquarel: je raakt met de punt van je penseel het papier aan en de verf verspreidt zich op een manier waardoor je er geen controle meer over hebt.
Zo verging het mij toen ik de naam Jean Paul Vroom hoorde. Ik herinnerde mij hoe ik met Ceciel, destijds model op de Vrije Academie en later mijn vrouw, naar het huis van Jean Paul ging in Amsterdam. Jean Paul wilde haar fotograferen als Eva voor op de voorpagina van Aloha. Adam kwam uit de ‘stal’ van Hans van Manen, de choreograaf voor wie Jean Paul decors maakte.
Hadden mijn leeftijdsgenoten en ik in die tijd de keus tussen de Beatles en de Stones, als het om leefstijl ging, dan gold dat voor deelnemers in de Cineworkshop ook met betrekking tot Frans Zwartjes en Jean Paul Vroom. De heren verschilden qua leefstijl en visie hemelsbreed van elkaar.
Als student of deelnemer keek je niet alleen naar het vakgebied van den begeleider of docent. Ook leefstijl speelde een rol in de manier waarop je naar hem of haar keek of opzag. Je maakte je daar als twintiger een voorstelling van, omdat je niet alleen met die kunstdiscipline bezig was maar ook met het leven dat je wilde leiden.
Het kwam allemaal terug toen Geraldine met de naam Jean Paul Vroom kwam. De schilderijen van George, Langs de wanden van de kerk stonden de schilderijen van George Lampe opgesteld, wachtend om uitgekozen te worden voor de expositie. Het waren schilderijen die wij op de site hadden geselecteerd en nu in ‘in het echt’ wilden zien. Want het verschil tussen werk op een website en het ‘in het echt’ zien, blijkt vaak levensgroot. En gelukkig maar.
En daar sta je dan met een schitterende catalogus in de hand naar werken te kijken en je vraagt hoe je daar een beeld van maakt voor de tentoonstelling om recht te doen aan de werken het leven van George.
Misschien is de uitdrukking ‘crime passionel’ wel het meest op zijn plaats, omdat het gaat over iemands leven waar niets meer aan toegevoegd kan worden. Het maakt de beelden nog zelfstandiger. Ze moeten het zonder George, zijn vrienden en zijn critici doen. Het geeft je ook de gelegenheid naar die beelden te kijken zonder door de context afgeleid te worden.
Zo vroeg ik mij af in hoeverre zijn oorlogsherinneringen, zijn uitgemergelde vaak bloedende figuren zich verhouden tot het werk van Gustav Klimt enerzijds en Francis Bacon anderzijds. Zijn vroege meer abstracte werk heeft vele vaders in Miro, Klee en heel veel anderen.
Het is ook mooi om te zien hoe iedere kunstenaar ‘gekleurd’ wordt door wat hij zelf gezien moet hebben en hoe hij daar op gereageerd heeft in zijn werk. George’s werk vormt daar geen uitzondering op. En dat is mooi. Georges werk is nu nog voor aantrekkelijke prijzen te koop en ik hoop dat zo nog even blijft want het werk moet naar buiten toe, zijn bestemming krijgen net als zijn ideeën over het
kunstonderwijs.
Paul de Mol
